Allereerst wens ik u een fijn, mooi en vooral gezond 2018. Gezond zijn is het belangrijkst, want wij zijn te veel dierbaren verloren in 2017. Niet voor niets hebben wij er het afgelopen jaar een project aan gewijd. Namelijk het portretteren van eregasten tijdens de SamenLoop voor Hoop van het KWF in Oost Gelre. Eregasten zijn mensen die kanker hebben of hebben gehad. Met deze 24 uurs expositie tijdens deze wandelmarathon hebben we geld ingezameld voor KWF. De afdrukken hebben we aan het einde van deze 24 uur teruggegeven aan de geportretteerden en daarmee was de expositie ten einde. Ook dit jaar gaan we weer dit soort prachtige projecten uitvoeren, maar daar over meer in een van mijn volgende columns.
Het maken van het portret is voor mij zo belangrijk geworden dat andere vormen van de fotografie me nauwelijks nog kunnen bekoren. Wel vind ik het geweldig om foto’s te maken met een compact camera. Zo eentje met een klein zoombereik van bijvoorbeeld 35mm t/m 85mm en F2.8 lichtsterk over het hele bereik en minimaal een aps-c of full frame censor. Het vervelende is dat camerabouwers van alles bouwen, alleen niet een camera als eerder beschreven. Met zo’n camera zou je namelijk alles kunnen maken, zelfs wild life, mits je een stuk vlees meeneemt, want dan komt het wild gewoon naar je toe. Nou, ja bijna alles dan, voedsel meenemen om wild te lokken, is misschien een iets te creative oplossing!
Ik zou direct twee van dat soort camera’s kopen. Nooit meer vlekken op je censor en een zeer lichte fotokoffer. Voor mij werkt het heel goed als ik mijn inspiratie uit de beperking haal. Geen koffers vol met objectieven, slechts de basis. Gelukkig heb ik nog een Fujifilm X20, helaas een 3/4 inch censor, maar wel een heel goede. Deze gaat privé heel vaak mee en vooral als ik met mijn lief naar zee ga. Wij wonen in de Achterhoek en die is prachtig, maar voor ons kan niets tegen de zee op. Het gevolg is dat ik ineens mezelf niet kan bedwingen, om van al dat moois toch foto’s te maken, om er vervolgens niets mee te doen. Dat is vast heel herkenbaar. We maken verschrikkelijk veel foto’s, maar dan? Wat gaan we er mee doen? Gelukkig, mag ik bij dit column ook foto’s inleveren dus voor deze ene keer ga ik iets met deze opnamen doen. Ja, ja, het is een lachertje voor een landschapsfotograaf, maar hij zal het vast ook niet kunnen laten om eens een portret te maken. We blijven wel gewoon in hart en nieren fotograaf en voelen ons het gezondst als we een foto mogen maken. Op naar het volgende project in 2018.