Ik was 19 jaar en vastbesloten fotograaf te worden, dus werden de aanmeldingsformulieren van de MTS voor fotografie in Den Haag met volle zekerheid opgestuurd. Al snel werd me duidelijk dat ik niet de enige was die dat bedacht had, echter er was ongeveer plaats voor 100 studenten en er hadden zich maar liefst 700 aangemeld. De selectieprocedure bestond uit het maken van een aantal opdrachten die geprint ingestuurd dienden te worden en na goed bevinden een uitnodiging voor een mondelinge tweede selectie. Sorry, de goede oude tijd!
Welkom in de wereld van competitie, als ik namelijk ergens een hekel aan heb, is het aan een wedstrijd. Een groot gedeelte van mijn jeugd voelde als een wedstrijd, want ik paste niet echt tussen mijn leeftijdsgenoten. De rare snijboon die ik nu ben, was ik natuurlijk toen ook al. Mijn vader vond destijds dat ik naar de kunstacademie moest gaan, ik durfde niet, want ik vond dat van die rare snijbonen. Hij had gelijk, later bleek dat ik daar heel goed tussen paste.
Na het openen van de MTS brief was ik 1 van de 100 gelukkigen die dachten dat we het wel even gingen maken, maar na de eerste welkoms speech van de directeur, werd mij al snel duidelijk dat er maar 1 van de 3, de eindstreep haalt. Naast me en om me heen, stonden vooral hongerige, vastberaden aanstormende talenten die net als ik dachten, jammer voor jou!
Mmm…..pech voor mij, ik was niet de persoon die de eindstreep haalde, echter was dit een volledige eigen beslissing, want ik wilde mijn ouders destijds uit de brand helpen. Op de MTS wilden ze me niet laten gaan vanwege mijn fotografie resultaten, maar ik ging toch, het moest gewoon. Toen ik jong was had ik mijn ouders nodig en nu hadden ze door vervelende omstandigheden mij nodig.
Omdat de MTS me niet wilde toelaten op de avondopleiding, immers ze wilden me niet kwijt op de dagopleiding, besloot ik vastberaden als ik ben een diploma fotografie te behalen. Dus ronde deze rare snijboon twee jaar later de 4 jarige Fotovakschool in een half jaar af met diploma.