Tijdens mijn studie aan de MTS voor fotografie in Den Haag kregen we een opdracht om een kunstenaarsportret te maken. Ik besloot om de Achterhoekse kunstenaar Joop Kruip te fotograferen. Na telefonisch contact (destijds was dat nog een apparaat dat je nooit kwijt raakte, want deze zat aan een draad ergens in het huis) ging ik met camera, statief en toebehoren naar de kunstenaar Joop Kruip. Joop woonde met zijn vrouw Minnie in het buitengebied van Aalten waar de tijd leek te hebben stil gestaan. Ne even wachten kwam er reactie op het geluid van de deurklopper en stelde er zich een man voor met een mooi doorleefd uiterlijk; ” Ik ben Joop”. Langs een donker gangetje kwam ik in een prachtige woonkeuken, zoals je die alleen nog tegen komt in dit soort uithoeken van ons land. Zijn vrouw Minnie was heel gastvrij en al snel stond de koffie voor me. Dit onthaal voelde als een warme deken en ik kende deze prachtige mensen tot die tijd helemaal niet. Na de koffie begon ik met het maken van het eerste portret in zijn atelier in de boerderij. Joop vertelde dat verderop in hun tuin nog een atelier stond waar hij midden in de natuur kon schilderen.
Wandelend op het zandpaadje naar zijn atelier stopte Joop ineens en keek naar beneden naar een éénzaam klein geel bloempje en zei, “ Kijk Alex, dit bloempje heb ik nooit gezaaid of geplant en toch staat het hier.” Ik dacht als 19 jarige gedreven fotograaf in wording deze man is gek, ik wilde dé foto maken en hij nam de tijd om van zo iets ogenschijnlijk kleins te genieten. Ik stond pardoes weer met mijn voeten op de grond en dit moment is de rest van mijn leven bijgebleven. Even later maakte ik het portret in zijn tuinatelier.
Vanaf dat moment zocht ik Joop regelmatig op en hadden we veel gesprekken over het verschil tussen kunst en fotografie. Wij vinden dat fotografie bijna nooit kunst is. Zijn visie was dat het misschien wel komt doordat een fotograaf zijn uiteindelijke werk fysiek niet aangeraakt. Als een schilder met geweld verf op een doek gooit dan zal de kijker tot in lengte van dagen voelen dat het met kracht aangebracht is. Om deze emotie d.m.v. fotografie te krijgen zal er iets bedacht moeten worden, echter een camera door de ruimte gooien en ontspannen leidt slechts tot een bewogen beeld, maar van kracht of boosheid is waarschijnlijk niets te bespeuren. Verder kwamen we tot de conclusie dat tussen mij en het onderwerp altijd zo’n belemmerend apparaat zit, hetende een fototoestel.
Sinds mijn specialisatie in portretfotografie ben ik voortdurend bezig aan dat verschrikkelijke apparaat voorbij te komen om intenser beeld te maken. Deze strijd zal blijven doorgaan totdat ik besluit om te gaan schilderen. Er is echter een heel groot probleem, want ik kan helemaal niet tekenen, zelfs niet een prachtig klein eenzaam geel bloempje dat het gelukt is om mijn band met een heel bijzonder mens te smeden voor het leven.
Zondag avond 13 november 2016 gaat de telefoon. “Dag Alex met Minnie, Joop is overleden,”…….stilte maakt ruimte voor verdriet.