Kennen jullie het gevoel dat als je even te veel achter een beeldscherm hebt gezeten i.p.v. achter de camera dat het dan van binnen begint te kriebelen? Nou, ik wel, sterker nog ik heb het gevoel dat ik dan word opgegeten door een parasiet, het maakt me letterlijk ziek.
De prettige bijkomstigheid is dat ik nooit op zoek hoef naar inspiratie, want deze parasiet in mij dwingt me om aan het werk te gaan en aan ideeën gelukkig geen gebrek. Natuurlijk ligt de adder in het gras die je opwacht, omdat vorderende leeftijd, afnemende flexibiliteit, wonen in één van de mooiste gebieden van Nederland, maar helaas niet de hipste, als je de verkeerde stap zet. Toch heb ik in mijn leven veel geleerd van verkeerde stappen en die adder deed pijn, maar hij is te overleven. Ondanks dit gegeven maak ik zo’n twee keer per jaar weleens wat tijd om rond te kijken binnen de fotografie, het snelst gaat via de digitale snelweg. Het valt me op dat iedereen vooral schreeuwt om persoonlijke aandacht. Ook valt me op dat bijna iedere beeldmaker in elke gepubliceerde foto zijn logo of naam bijsluit, alsof ik niet wist dat ik op zijn of haar website beland was? We willen alles laten zien, maar zijn oh zo bang dat één of andere onverlaat, met jouw beeld aan de haal gaat en als dat wel gebeurd zijn we stiekem heel trots. Iemand zei ooit tegen me,” Hé Alex je moet je eigen naam eens googlen dan kun je nog een heleboel facturen sturen voor foto’s die men zonder toestemming gebruikt heeft.” In mijn geval is het niet noodzakelijk te controleren, omdat al mijn klanten mijn auteursrecht respecteren en daar heel netjes mee omgaan, want we hebben dat samen goed geregeld.
Toch kijk ik het liefst naar afgedrukte of geprinte foto’s, dus was het een verademing om de tentoonstelling van Peter Lindbergh in de Kunsthal in Rotterdam te bezoeken. Over het algemeen hing er mooi beeld. Het valt me op dat objectief kijken voor velen heel moeilijk is, vooral als er een bekende naam onder een foto staat. We zijn geneigd om alles van zo’n naam prachtig te vinden, maar dat is onmogelijk, want iedereen heeft ook mindere prestaties, dat is menselijk en het is prachtig om te zien dat Peter Lindbergh kwetsbaar zijn kunnen tentoonstelt. Toch is het een beetje teleurstellend om witte lijnen in een paar foto’s te zien die getuigen van niet al te beste beeldbewerking of zeer slechte doordruk technieken, zeker terwijl hij communiceert contractueel vast te laten leggen dat er niet bewerkt mag worden aan zijn foto’s. Als we dan later deze opname in de oorspronkelijk vorm terug vinden in zijn boek, gewoon analoog in al zijn schoonheid, dan vraag ik me werkelijk af waar het mis ging. Jammer is dat ook ik dan een mening heb en dat zal komen omdat hij tot de bekendste fotografen van onze aardbol behoort en je dat misschien wel niet wilt zien. Feit blijft dat ik sinds lange tijd heb genoten van fotografie in zijn puurste vorm, waar de liefde, passie en respect voor mensen van af druipt, gemaakt door een bevlogen mens!
Misschien moet ik leren nóg minder een mening te ventileren, behalve als er om gevraagd wordt. Wel heb ik zijn naam in alle foto’s gemist, misschien moet ik er hem in verband met ook zijn vorderende leeftijd even op attenderen.