Vaak zeggen mensen: “Eigenlijk maak jij allemaal bidprentjes.” Ik vind zo’n opmerking behoorlijk confronterend, echter ik begrijp deze opmerking wel, niemand heeft het eeuwige leven. Het is niet voor niets, dat mijn klanten regelmatig met een belangrijke reden bij me komen om zichzelf of hun dierbare te laten portretteren. Toch ben ik een roepende in de woestijn, die vindt dat je ook bij leven van een mooi portret kunt genieten en niet alleen nadat iemand er niet meer is.
Totdat je bericht krijgt dat je zwager ernstig ziek is en hij de diagnose hersentumor graad vier kreeg. Van hem had ik nog nooit een privé portret gemaakt en iets in me zei, dat dat nu misschien toch belangrijk kon zijn. Toen Angelo, want zo heet hij, bij ons kwam om bij te praten, heb ik gevraagd of hij er iets voor voelde om te werken aan toch die ene mooie opname die hem helaas zou overleven. Hij zou het er met zijn vrouw en kinderen over hebben en we besloten om regelmatig gedurende de nog resterende tijd een paar portretten te maken in de hoop dat er een keer een moment voorbij zou komen, waar we allebei even niet dachten aan die vreselijke ziekte. We hoopten op een portret die voorbij ging aan het verdriet. Geloof me, de wetenschap dat het leven niet meer heel lang zal duren, kun je lezen in de ogen van zo’n persoon en dat doet pijn. Daar aan voorbij komen is lastig. Gelukkig was Angelo veel meer dan alleen een zwager voor mij, ik heb namelijk geen broer en hij was ook nog een gepassioneerde tuinarchitect waarvoor ik de foto’s maakte.
Nuchter als hij nog steeds was zei hij na een tijdje bij de eerste keer dat hij in mijn studio plaats nam. “Alex iedereen komt te overlijden, maar als de termijn bepaald is wordt het complex.” Kort na deze uitspraak maakte ik een opname die deze zin totaal verbeeld. Ik zeg altijd dat ik geen portretten maak, maar ik krijg ze van de personen die voor mijn camera plaats nemen, zo ook deze keer.
De tweede poging was bij hem thuis, lekker buiten in zon, het was heerlijk weer. Ik haalde mijn camera uit de koffer en stelde alvast sluitertijd, etc. in en maakte daar een fout, zodat een zwaar overbelichte opname het gevolg was en ik had bijna de delete knop ingedrukt toen ik besefte dat het een uniek opname was, immers tegen mijn cursisten zeg ik altijd; ” Gooi nooit iets weg op de camera, maar doe dat in alle rust thuis,” ik had bijna nog een fout gemaakt!
We weten allemaal dat een fotograaf niet kan leven van Lucky shots, maar wat fijn dat ze ook mij af en toe overkomen. Natuurlijk was dit niet de opname die de doelstelling bevestigde van ons project, gelukkig is die opname ook gemaakt en privé gebruikt, maar deze opname verbeeld voor mij de verschrikkelijke ziekte, hersentumor. Deze opname wordt niet gebruikt, want deze is het bidprentje voorbij en tot mijn vreugde de gekozen privé opname ook.