Vaak vraag ik mij af hoe ik me als fotograaf zou ontwikkelen als ik mij zou afsluiten van de wereld. Als ik zou wonen op een afgelegen locatie, zonder welk medium dan ook. Zelfvoorzienend zijn in mijn dagelijkse behoeften, maar vooral overgeleverd aan mijzelf. Misschien word ik dan wel gek en ontstaan er beelden die een normaal functionerend persoon minder snel zou creëren. De kans dat ik mezelf tegenkom en vastloop, is waarschijnlijk veel groter. Soms gebeurt dat ook al tijdens het levenspad dat ik nu bewandel, dan ontbreekt de inspiratie. Gelukkig duurt dat nooit erg lang.
Onlangs tipte iemand me de serie Chefs Table op Netflix. Een documentaireserie over talentvolle chef-koks die dezelfde strijd voeren: continu knokken tegen zichzelf, om te zorgen dat het culinaire eindresultaat blijft verrassen. Met alle gevolgen van dien, zoals een periode geen of weinig inkomen. En het levert ook veel onbegrip op, want je loopt volgens een iets minder creatief mens een onbegrijpelijk pad, door de onzekerheid of het je ergens zal brengen. Toch lukt het een aantal chefs om te volharden en erin te slagen. Dat is ook mijn doel. Geld verdienen in de fotografie wordt steeds complexer en als je dan ook nog een eigenwijze persoonlijkheid bent, dan is doorzetten de basis.
Ik kan enorm genieten van mensen met zoveel passie, het kost me zelfs moeite om er niet geëmotioneerd door te raken. En zo ontstonden er tijdens het kijken naar Chefs Table een aantal nieuwe ideeën die ik na mijn zomervakantie ben gaan onderzoeken. In mijn hoofd groeit nu een nieuwe serie, die afwijkt van wat ik tot dusver deed. Toch handig ter inspiratie, die wereld om me heen. De behoefte om een kluizenaarsbestaan als fotograaf te kiezen is weer even voorbij. En als ik me dan toch even wil afsluiten, dan kan ik mij aardig verstoppen in mijn woon en werkplek, de Achterhoek.