Het is een hete dag vandaag. De zon probeert het te winnen van de sluierbewolking. Ik loop naar het strand over een weg van betonplaten. Het valt mij op dat slechts op de paaltjes van het hekje langs deze weg nog wat groene verf zit. Deze erosie van de verf fascineert mij, ik vergeet daar later iets mee te doen. Onderaan de duin loop ik door wat sporadisch helmgras. Mijn schaduw die met mij meegolft over de aarde, valt me op. Ik ervaar onrust, weinig tijd, slechts een uurtje, een opdracht zonder persoon. Alles beweegt, zand, water, planten, wolken, zon mensen en ikzelf.

Ik voel de strijd opkomen die ik zo goed ken. Het registrerende van mijn camera. Ik wil daaraan voorbij!

Beweging, meerdere opnamen over elkaar, licht donker, samensmelting van, abstractie, leven, zelfportret, schilderen met licht, geen hoofdpijn beelden, scherpte ja of nee? Allemaal vragen die snel door mijn brein rennen.

In mijn hoofd zitten de beelden van Mark Rothko die toen ik ervoor stond mij in een andere wereld trokken. Ik wandelde in de gelaagdheid van Rothko’s kwast geroerde kleuren. De kracht van o.a. deze kunstenaar om mij uit de werkelijkheid te halen en mij mee te voeren in de zijne maakt dat ik de inhoud in mijn werk verder wil verdiepen. Met het schilderij van Rothko als inspiratie zoek ik naar perspectief, ondefinieerbaarheid en gelaagdheid.